بی شک توصبح روشن شب های تیره ای           خورشیدی وبه ظلمت این شام چیره ای

تسـخـیـر کرده جـذبـۀ چشم تـو مـاه را           بی خود که نیست تو قمراین عشیره ای

حکـمـت دخـیل تـار عـبای تـو از ازل           جـز بندگی ندیده کسی از تو سیـره ای

قدر تو را کسی نشـناسد در ایـن مــقام           وقـتی برای امـر شـفـاعـت ذخـیره ای

ما را بس است وقت عبورازپل صراط           از تـار و پـود بـیـرق تو دستگـیـره ای

چــشم امید عـالم و آدم به دست توست

باب الحسین هستی و پرچم به دست توست

فردوس دل، همیشه اسیر خیال توست           حتـی نگـاه آیـنـه محـو جـمـال تـوست

تو سـاقی کـرامت و لطـف و اجـابـتـی           این آب نیست زمزمه های زلال توست

ایثار و پـایـمردی و اوج وفـا و صـبر           تنها بیان مخـتصری از کـمـال توسـت

در محضر امام تو تـسـلیم محضــی و           والاتـرین خـصائـل تو امتـثـال توسـت

فردا همه به منـزلتت غـبطه می خورند           فردا تمام عـرش خـدا زیر بال توست

باب الحـوائـجی و اجـابت به دست تـو           تنها بخواه، عالـم هستی مجال توسـت

ای آفـتـاب علـقـمـه: روحـی لک الـفـدا

ای مه جـبین فاطـمـه: روحی لک الفدا

ای آفـتاب روشـن شـب هـای عـلـقــمـه           سـرو رشـید خوش قـد و بالای علقمه

داده سـت مـشـک تـشـنه تـو آب را بهـا           ای آبــروی آب، مـسـیــحـای عـقـلـمه

وقـتی که چند مـوج عـلـیـل شریـعه را           کرده ست خـاک پای تو دریای علـقمه

لب تـشـنـۀ زیـارت لبهـات مانـده است           آری نـگـفـتـه ای بـه تـمـنّــای عـلـقـمه

امروز دسـت های تو افـتـاد روی خـاک           تا پا بـگـیـرد از دل صحـرای علـقـمه

با وعـده های مـادرت آسـوده خـاطـریم           چـشـم امـیـد مـاست به فـردای علـقمه

این عطریاس حضرت زهراست می وزد           از سـمـت کـربلای تو، سـقـای علقمه

شب های جـمعه نـالـۀ محـزون مـادری           مـی آیـد از حــوالـی دریــای عـلـقـمـه

ام الـبـنـین و فـاطـمه بــا قامـتی کـمـان

این جا نشسته اند و شده آب روضه خوان

فـرصت نـداد تا که لـبـی تر کـند گـلـو           دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو

می آیـد از کـنـار شـریعـــه شهـاب وار           بسـته ست راه را به حـرم لشکـر عدو

طـوفـان تـیـر مـی وزد از بیـن نخـل ها           حـالا شـنـیدنی شده بـا مشک گـفـتگو:

«بسته ست جان طفل صغیری به جان تو           تو مـشک آب نه که تـویی جـام آبـرو

ای مشک جان من به فدای سر حسین           امـا تـو آب را بــرسـان تا خـیــام او»

اما شکست ساغر وساقی زدست رفت           جاری ست خون زباده چشمش سبوسبو

با مشک پاره پاره به سوی حرم نرفت           تـا بـا امـام خـود نـشـود بـاز رو بـرو

تـنـهـا پـنـاه اهل حـرم بـر نگشته است           می بارد از نگـاه سکـیـنه: عــمو عمو

در خیمه اوج بی کسی احساس می شود

خورشـید نـیـزه ها سر عبــاس می شود